Het valt niet mee om in het brede accordeon aanbod nog inventief te zijn. De Franse accordeonist Richard Galliano heeft het instrument een rotsvaste plek bezorgd binnen het jazz idioom. Op zijn laatste album ‘Sentimentale’ klinken stevige jazz klassiekers en eigen werk waaronder het voor zijn kleindochter geschreven ‘Lili’.

De Franse accordeonist Richard Galliano (1950/Cannes) leert vanaf zijn vierde accordeon spelen van zijn vader. Al vroeg studeert hij harmonieleer en trombone aan het Conservatorium van Nice. Maar als hij rond zijn veertiende de muziek van jazztrompettist Clifford Brown hoort, raakt hij helemaal verslingerd aan (jazz)improvisatie. Een manier van spelen die in die tijd (1965) op accordeon ongebruikelijk was. Bovendien raakt hij geïnteresseerd in Braziliaanse muziek, speelt klassieke werken en gaat ook terug naar de Italiaanse roots van zijn vader. Dat alles maakt Galliano een muzikaal duizendpoot.

Op ‘Sentimentale’ speelt hij in een bas/drums bezetting aangevuld met piano en elektrisch/akoestisch gitaar. Galliano heeft een flamboyante stijl. Speelt licht, transparant en improviseert prachtig over thema’s en maakt daarbij gebruik van ornamenten in zijn improvisaties. Korte, glijdende tonen waarmee hij zijn melodieën subtiel versiert. Hij is een meester in het doseren waardoor hij de muziek de ruimte geeft en voor zichzelf laat spreken. Hij speelt enkele jazz klassiekers, maar ook Zuid-Amerikaans geörienteerde stukken, funk en knipoogt zelfs naar de jazz-rock. Galliano wordt dynamisch bijgestaan door o.a. pianist Tamir Hendelman (‘Michel Camilo‘) en gitarist Anthony Wilson (‘Wes Montgomery‘). Door de gebalanceerde arrangementen klinkt er verzorgde muziek waarin de musici elkaar aanvullen en de ruimte geven. Nergens sentimenteel, maar steeds oprecht, virtuoos en bevlogen!

  • Enkele youtube’s: de veelzijdigheid van Richard Galliano

English version

It’s rather difficult to be inventive in the broad accordion music scene. The French accordion player Richard Galliano gave his instrument a fine place in the jazz related repertoire. On his last album ‘Sentimentale’ we hear tight jazz classics, own compositions like ‘Lili’: a wonderful ballad for his granddaughter.

The French accordionist Richard Galliano (1950/Cannes) learns to play from his early youth by his father. In his teens he studied harmony and trombone at the Conservatory of Nice. Around his fourteenth he heard the music of trumpet player Clifford Brown and got so excited about it, that he wanted to play more (jazz) improvised music. A way of playing that in those days (1965) was not common. Above all, he got interested in Brazilian music, classical pieces and went back to the musical Italian roots of his father. That makes Galliano a jack-of-all-trades.

On ‘Sentimentale’ he’s accompanied by bass/drums with piano and electric/acoustic guitar. Galliano has a flamboyance way of playing. Bright, transparent and improvising beautiful by using fine ornaments. Tiny gliding tones, decorating the melodies. He’s a master in measuring the tones: only play what is necessary. He plays a few jazz classics, but also South American orientated music, funk and even a little jazz-rock.  Arrangements are full in balance in this tight music in which the musicians give each other space to bring out their best parts, like pianist Tamir Hendelman (‘Michel Camilo‘) and guitar player Anthony Wilson. (‘Wes Montgomery‘). Never sentimental but always sincere, virtuous and eager!

  • Richard Galliano: ‘Sentimentale’ (Resonance Records/New Arts International)

© Mattie Poels.