Wouter Vandenabeele is een Gents violist die met zijn diverse projecten inmiddels een grote bijdrage heeft geleverd aan de ontwikkeling van de folk uit de lage landen. Op zijn nieuwe album ‘Chansons pour le temps qui reste’ wordt hij prachtig bijgestaan door pianist Erno le Mentholé, cellist Lode Vercampt en accordeoniste Sara Salvérius.

English version below

Violist Wouter Vandenabeele kreeg nationale bekendheid met zijn ensemble Olla Vogala waarmee hij sinds 1999 vijf CD’s opnam. De mix van jazz, folk, klassiek en wereldmuziek, die hij destijds creëerde, is vanaf dat moment zijn muzikaal handelsmerk. ‘Trio Viool’, ‘The Gent Folk Violin Project‘, zijn samenwerking met de Senegalese musicus Issa Sow en zijn ‘Duo Salvérius’, steeds vinden we een organische combinatie van stijlen, origineel en verrassend uitgewerkt. Iets soortgelijks treffen we aan op zijn ‘chansons albums’: ‘Sans Paroles‘, ‘Chanson pour la fin d’un jour‘ en nu op zijn meest recente ‘Chansons pour le temps qui reste’. Inderdaad liedjes, melodieën gespeeld op viool. Zacht strelend of ferm strijkend die als een alledaagse mijmering klinken voor de tijd die komen gaat. Nergens pathetisch of melancholisch, maar steeds doortastend en oprecht. De chansons worden veelal begeleid door een warme piano die met zijn brede signatuur de viool veel ruimte biedt. Daarnaast worden er combinaties gemaakt waarbij de accordeon en cello worden toegevoegd, maar de viool blijft het centrale instrument. Na het thema volgt de improvisatie die als een soort impromptu de muzikale lijn verder ontwikkelt waarbij de melodie steeds centraal blijft. Bijzondere stukken zijn ‘Valse pour Lynn‘, het enige stuk waar de accordeon te horen is in een filmische wals. ‘En attendant 5h22′ dat schittert door de viool/cello combinatie die een verstrengeld muzikaal licht laat schijnen door verschuivende modulaties. Het dansend karakter van ‘Chanson de Lisbonne‘ dat een goed geslaagde paradox is tussen een vrolijke dans en een melancholische rêverie. Opmerkelijk is ook het karakteristiek gebruik van pentatoniek (5-toonladder) in ‘Sous ton japon‘ en ‘Grasínus‘; respectievelijk op Japanse en West Afrikaanse wijze. Alle stukken op ‘Chansons pour le temps qui reste’ zijn nieuwe composities, geschreven door Wouter Vandenabeele en pianist Erno le Mentholé (foto links). Een hedendaagse reflectie op de ongrijpbare p(k)racht van deze muziek!

Meer Wouter Vandenabeele – check GFVP of Olla Vogala

  • Het enige stuk op ‘Chansons pour le temps qui reste’ met accordeon en viool.

English version

Wouter Vandenabeele is a violinist from Ghent who had a significant contribution to the development of the folk from Belgium and initiates various music projects. On his new album ‘Chansons pour le temps qui reste’ there are wonderful melodies on which he is beautifully accompanied by pianist Erno le Mentholé, cellist Lode Vercampt and accordionist Sara Salverius.

More music by Wouter Vandenabeele – check GFVP or Olla Vogala

With his ensemble Olla Vogala violinist Wouter Vandenabeele became well-known. Since 1999 he recorded five CDs with this wonderful ensemble. He creates a lovely blend of jazz, folk, classical and world music, which became his musical trademark. With his bands ‘Trio for Violin’, ‘The Gent Folk Violin Project’, his project with the Senegalese musician Issa Sow and his ‘Duo Salverius’ he creates an organic combination of styles, original and surprisingly arranged. Something similar he recorded on his ‘chansons albums’: ‘Sans Paroles’, ‘Chanson pour la fin d’un jour’ and now his latest album ‘Chansons pour le temps qui reste‘. Yes indeed, songs, melodies played on violin. Gentle and striking music. Nowhere pathetic or melancholic, but always played sincere. The songs are accompanied by a warm piano sound that offers plenty of space for the violin. In addition, others combinations are created where the cello is added, but the violin remains the central instrument. After the melody, the improvisation follows as a kind of impromptu and develops a lovely musical line. Special pieces are ‘Valse pour Lynn‘, the only compositions with the accordion with a fine cinematic atmosphere. ‘En attendant 5h22′ that shines through the violin / cello combination, with hidden modulations. The dancing character of ‘Chanson de Lisbonne’ is a successful paradox between a joyful dance and a melancholy reverie. Noteworthy is also the characteristic use of pentatonic (5-scale) in ‘Sous ton gown’ and ‘Grasínus’; respectively on a Japanese and West African manner. All the pieces on ‘Chansons pour le temps qui reste’ are new compositions, written by Wouter Vandenabeele and pianist Erno le Mentholé (photo left). A contemporary reflection on the elusive beauty of this music!

  • Wouter Vandenabeele & Friends: ‘Chansons pour le temps qui reste’ (Homerecords.be)

© Mattie Poels.